Mag ek net begin deur te sê, alles gebeur met 'n rede.
Ek kom op Facebook (moenie my baas sê nie) en sien iets soos, Armand Aucamp se blog en lees hoe hy rook opgegee het. Dadelik flits 'n donkerkop Tom Niemandt in my gedagtes waar ek soos 'n skoolkind met 'n crush heel opgewonde lees oor sy rook gewoontes, alhoewel ek nog nooit my lippe aan 'n sigarette gesit het nie.
En op die einde van sy ingrypende tirade staan daar "as jy nog nie my vorige stuk gelees het nie" ja ek het op die skakel gedruk en siedaar maak 'n nuwe bladsy oop met die woorde, "veral omdat daar seker nou ’n verwagting geskep is met Die Boekklub en Tom Niemandt se wyse en pikante woorde. Nota: Dit is Louis Pretorius (skrywer en vervaardiger van Die Boekklub) se superwyse en pikante woorde."
Ek bars uit van die lag en tik myself op die vingers, wie sou kon raai dat ek geval het vir 'n sekere boekklub karakter.
En dis hoekom ek sê alles gebeur met 'n doel, want ek wou nog altyd blog en hier is 'n man met 'n wye spektrum van aanhanger (ek merk op meeste vrouens... natuurlik!) en hy praat hoe ek praat... scary!
Maar ek het nie die blog begin om te praat oor ons gunsteling Armand Aucamp nie, nee ek wil eerder praat oor hoe ons verbeelding met ons weghol... of altans myne.
Ek sit op die bank in my etenstyd (ek woon in 'n klein dorpie so ek kan huis toe gaan tussen een en twee) en kyk Chicago Fire, ek leef myself so in dat ek met die karakters praat asof hulle my kan hoor. Dikwels doen ek dit met die stories wat ek kyk, want tog skep daardie arme karkater vertolk deur 'n Armand Aucamp of 'n Neels van Jaarsveld daardie verwagting dat dit tôg met my ook kan gebeur ... Wie weet?
Is ek alleen in die tv kêrel departement?
Is ek die enigste hopeless romantic wat oor is?
Ek dink ons word so weggevoer in die alleenheid van ons besige skedules dat ons soms vergeet daars steeds 'n lewe om te leef, alhoewel ek nie die tyd het daarvoor nie... Ek maak veral sulke foute, omdat ek nie alleen na iets wil gaan wanneer my vriende besig is nie.
En dan bevind die hopeless romantic haarself in 'n eensame skuitjie in die middel van die oseaan want niemand het my lief nie almal haat my...
Maar ek is te lui om self die motor wat agter op die bootjie is aan te skakel en weg te ry.
Want is dit nie makliker om te wag vir jou ridder op 'n witperd om jou te red nie?
'n Duur les wat ek al geleer het is, as jy nie jouself red nie, gaan jy verdrink in die magdom mense wat nie hul hande wil vuil maak nie. Maak eers op jouself staat voor jy van ander verwag om dieselfde te doen - JY is immers jou grootste AANHANGER!
Dit bly tog lekker om te hoop vir die ridder, soos die hopeless romatic wil hê, al het jy klaar jouself gered...
Met alle hoop op 'n tv kêrel romanse nog voor die einde van 2016.
Tot volgende week.
Chani
No comments:
Post a Comment