Love Days & Hate Days

Today is a love day.

Have you as a woman, ever had those days when everything fits, your hair falls perfectly, your makeup is stunning and you truely look amazing?

Those days I call, Love Days.

Love days are rare. They are probably extinct to some of us. Those days are the once in a blue moon days when you absolutely love the person you are and the way you look. When you look in the mirror and you see the beauty you really are.

But as I said... rare... why?

Because Hate Days rule the world I'm afraid. On these days I see my thick thighs, my crooked eyeliner, my uncontrollable hair and I hate everything about it. I hate the way I walk or how I talk, how I laugh or how I look, I hate my humor or the lack there of sometimes, I hate when others say how beautiful I look when I know I look hideous.

The ten things I hate about myself...!

But then like today, I find myself looking in the mirror and appreciating my eyes or my nose, my cheekbones or my chin, my hair or my chest...

With Valentine's day around the corner, the universal word on everyone's lips is love.

My way of usually celebrating this day, is to make it a Love Day, I try to love the woman I became, my struggles and my truth. I try to love the outside as well as the inside and believe that I am capable of love, even if it came from myself.

I always try to remember this phrase: "You can not love someone else if you do not love yourself."

And while I do struggle each day to see the beauty, I still try.

Because like the poem in the iconic movie read... "I hate that I don't hate you, not even a little bit, not even at all."

Crazy Society

Isn't it crazy the way we convince ourselves that our opinions don't matter, or that the dress wouldn't fit...?

Almost every day I question why I do certain things or if I said the right thing at the right time. I do believe the world has an effect on my opinion of right and wrong... because even when I'm right I think I'm wrong.

Confidence is key I believe...

But how many times have you sat in a meeting and somehow came up with this amazing idea and somewhere between telling your colleagues about this and the idea forming process, you have convinced yourself that it is a bad idea?

Because of some form of pop culture we have convinced ourselves that we need to be right, we need to be smart, we need do what society expects us to do... and we forgot about the greats who struggled before they became great.

Following the same straight line that Chris in the cubical beside you follows, is the first step to staying Chris.

We need to draw a line, an curve it a few times and then at some point the line would automatically curve on its own and it would become an uphill battle but the prize at the top would be worth it.

I do believe women are more straight-liners than men are...because even though society believes a man should HAVE everything, it also shows us women that we should BE everything to a man, a child, a friend, a family member, a career etc.

How can we succeed when we should constantly focus on everyone but ourselves?

We forget to shave and shorten the solace of bathing because little Timmy suddenly couldn't find Mr Snuggle.

Or

We don't care about the perfume we used or our nails being pretty or even that our eyebrows are perfect because honestly who has time to do all that and have a career and be a mom and study part-time?

I read an article once about a plus-size model who claimed that she is happy with the way she looked. She reminded me of Demi Lovato who stuggles everyday with the way she looks even though she is beautiful.

Society.

Both the model and Demi are brave to talk about what they believe to be their true selfs and it inspired me to leave society be...

I paint those nails and I try to do something for myself, because the chapter can wait, the job can wait... everyone can wait five more minutes because I need to feel great for five more hours.

YOU ARE NOT MEANT TO BE PERFECT!!!

Poise, grace and an A+ in life in general, is determined by perception not by Photoshop.

All my life I’ve been comparing myself to others; the popular girls in school, the magazine models and actors as I got older, the girls who did the most amazing yoga poses when I could only do a level one handstand – secretly I wished I was as pretty or good or rich as they were.

Coincidentally I fell into depression every time I did think about it – when I thought about all I lacked. 

But through it all, all the doubt and hate I had for myself, I found peace with all that I was. I sometimes tell women around me, love yourself and your body, then you’ll reach the potential you need to reach. But it’s not that easy, is it?

Instagramming may have been the worst thing I ever did… Why? Because everyone on the app was wildly perfect… perfect bodies, perfect hair, perfect make-up, perfect families, perfect homes…

I on the other-hand was figuring out how to take a selfie without showing my fat arms or my double chin.

It was a post on Instagram which inspired this post. Vanity fair posted a photo of Sophie Turner (The amazingly beautiful ‘Queen’ of the north - House Stark 😉) VF posted, ‘A year after ST’s turn on the VF cover she turns 21’ – WAIT WHAT?!

I looked at the photo of this beautiful woman, and I nearly choked on my own spit. Here I am older than the famous Sophie and she looks like she could beat my young ass by seven years!!! The poise, the grace, the perfected brooding look, the A+ skills on how to handle oneself.

“How in the hell will I find a husband when 21 year old's looks like she does!”

In all defense that was my first reaction, my second on the other hand was, “lets post something” and my third, you may ask? I took a look at what I was doing with my life, where I lived, who I knew…etc. 

Although I said Instagramming may have ruined my perception in the past, I now know it only made me realize what I had was enough.

I realized after two years of yoga, I ended up doing the level one handstand with poise, I’ve been studying for a few years, I’ve been working for longer, I may not have a boyfriend on the horizon but my friends and family called me beautiful once in a while, a have a family who loves me, a home, a dog and I’m helping my friend with her wedding plans.

Life is good… it’s not amazingly beautiful, with buckets full of money, with a beautiful house where we all could live, but we have what we have, even after all that we went through.

Life is good.

So today, take your eyes off your imperfections and focus on all you achieved… If you’re a mom, remember you achieve something each day by teaching your children… If you’re a career woman, remember you worked your beautiful ass off to get there… if you’re the girl who’s trying a new career or just found out you’re pregnant or placed your faith in the pizza not to make you fat, remember YOU ARE WOMEN! 

YOU ARE NOT MEANT TO BE PERFECT… you were made to enjoy the life you have and pay it forward…

A local artist once said, “Find something to be thankful for each day, be thankful for your house, the bread you have, the people in your life, the work you do and if you don’t have anything buy a puppy and call him ‘Thankyou’, that way you’ll say it a few times a day!”

Nostalgies...

"Kom sit styf  hier teen my jou kop agteroor,
  Hoor jy hoe sag val die rëen?
  Die dag is verby, nog 'n week, nog 'n maand,
  Waar gaan die tyd met ons heen?"

Wanneer ek die woord Nostalgie hoor, weerklink Laurika se stem in my agterkop. Dis die kiekies, die herinneringe, die tyd toe alles nog so eenvoudig was. Baie dink aan hul skool dae en ander onthou die presiese reuk van hul ouma, die sagte reuk van poeier en haarsproei.

Elkeen het hul eie nostalgiese verbinding met iets uit hul kinderdae, vir my was dit die Sondae 'roadtrips' deur die laeveld. Ek het al meer kere as wat ek kan onthou op die agterste sitplek tussen my ouer broer en suster gesit en die wêreld bekyk. Grotte en watervalle, verlate dorpies en die wat steeds lyk soos toe Oupa nog daar gebly het, die Longtompas wat my so karsiek gemaak het, maar die lekkerste was die padkos wat Ma al die vorige dag verpak en in die yskas gebêre het. Ek kan nooit na 'n koue frikkadel of hoenderboutjie kyk sonder om te glimlag nie.

Die herinneringe was die beste; waar ons deur Lydenburg ry en gou vir Ouma gaan hallo sê, die afdraai na haar huis was vir my die interessantste, daardie huis met al die beelde; 'n man wat 'n kobra vashou en volstruis van sement, alhoewel die standbeelde nie meer daar staan nie, kan ek steeds onthou waar presies hulle was.

En dan?

Dan neem my gedagtes my na twintig jaar van nou en ek wonder wat vir die kinders nostalgies gaan wees...

Gaan dit hul oupa se snor of hul ouma se skaapboud wees? Die hoenders in die agterplaas of hul Oom wat altyd aan die slaap raak op die bank? Meskien die familiekot wat steeds in die spaarkamer staan of dalk die poppe wat hul ouers mee gespeel het...?

Hopelik onthou hulle die dae van speel en vuil word, plekke sien en oorskiet hoender eet,
Hopelik vergaan hulle nie in 'n virtuele wêreld waar daar geen sintuig werklik tersprake is nie.

Gaan luister Laurika en Nat "The King" Cole en onthou die ou tjor op die kronkel pad tussen hier en nêrens terwyl jy nostalgies kyk na die kiekies van Oupa en Ouma wat met die kleinkinders speel op die strand, want iewers gaan ons vergeet hoe geliefd en gelukkig ons was, daarom moet ons onthou om te onthou en vergeet om te vergeet.

Tot volgende week.

Chani

“Alles was net ‘n droom”

Jy

het gedroom

terwyl jy wawyd wakker lê.

In ‘n wêreld meer kompleks as diè,

kon mens die realiteit in die droom sien nog voor dit werklik opgemerk word.

Mens sien nie altyd die pyn voor dit werklik daar is nie,

maak nie saak hoe lank en ver jy jouself probeer beskerm nie,

jy sal nooit werklik weet wanneer iemand jou in die rug sal steek nie.

Ons vind onsself meer kere as een,

in die koue kloue van die donkerte…

ja daardie donkerte wat jou hart verstrengel en jou kop verdor.

Die donkerte wat jou maniese gedagtes na onwerklike waarhede verander

sonder dat jy dit weet.

Die krag van ‘n duisende manne

kan jou nie red uit die greep wat daardie donkerte om jou het nie.

En dan op ‘n dag verander alles,

jy besef jou gevoelings beteken eintlik niks vir ander anders as jyself en jou gedagtes nie.

Jy mors jou asem om jouself te red uit die pennarie waarin jy jouself bevind

nadat die wêreld wat jy gedink het joune was eintlik iemand anders s’n blyk te wees.

En tog probeer jy steeds oorleef al weet jy dis nutteloos.

Al besef jy oorlewing

is slegs ‘n tydkoop aandeel wat jou duur te staan gaan kom op die ou end.

Nee, jy het nie besef dis wat gaan gebeur nie,

want tog in jou hart sien jy altyd net die goed in ander totdat hulle jou verkeerd bewys,

is die sê-ding nie, “Innocent until proven guilty” nie?

O jy, jou dom sot,

het gedink ander is so opreg en verstandig soos jy en toe jy besef dit is nie so nie,

krul jou liggaam van die pyn wat die donkerte aan jou hart veroorsaak.

Maar tog hoop jy…

Jy hoop vir iemand wat jou sal verstaan deur die middernag trane en die valse glimlag,

jy hoop iemand sien die werklikheid van jou droom,

voordat jy uitasem wakker skrik en besef dis nie net ‘n nagmerrie nie.

En tussen die mantra “Alles was net ‘n droom”

en die besef dat jou drome waar geword het,

neem jy een laaste asem

voordat jou oë

‘n laaste maal

sluit.

My vriend

Die geraas van die haardroër is verbasend kalmerend terwyl ek na die selfoon op die die bedkassie staar, my hare is lankal droog maar my brein registreer nie die feit nie. Die boodskap lê toegesluit onder wagwoorde en tussen apps waar ek dit maklik kan vind. Dis asof die woorde om my swem, my kamer verander in ‘n tornado van woorde wat lui “Ek gaan een van die dae Botswana toe!”

Dis nie die afstand nie, want daarvan het ons reeds teveel, ook nie die feit dat ek weet ek gaan minder van jou hoor as wat ek reeds doen nie, nee dis ons gesprek van nou die aand wat in my gedagtes maal.

“Ons albei het kanse laat verby gaan.”

“Jy’t my nie vertrou nie.”

“Ekt niemand behalwe vir jou vertrou nie.”

Stilte.

Daar is steeds daardie stilte, daardie onaangeraakte spasie tussen vriende en meer. 

Jy het die gesprek op sy geskuif, jy doen dit elke keer wat ek te naby aan die waarheid kom. Weereens het ek jou die kans gegee, maar jy het my geignoreer en gepraat oor musiek. Musiek. Amper tien jaar van vriendskap en ons praat steeds oor musiek wanneer dit te moeilik raak om eerlik te wees.

Kan jy onthou hoe ons destyd gelag en gegrap het oor mense wat so erenstig is en vyf jaar later is ons daardie mense. Ek onthou jou as daardie mens, met jou lang hare, t-shirts, denims en tekkies, ek onthou jou nog as die man wat my probeer soen het, die enigste een wie ek nie kon soen nie.

Nou is jou hare kort en jou verantwoordelikheid groot. Jy soek nog na daardie liefde, ek hoor dit in jou stem as jy ‘n nuwe meisie het, en altyd stel hulle jou teleur. ek wens soms ek het geweet hoe om jou hart te beskerm teen die wolwe.

Aan die eenkant weet ek dit gaan nie werk nie, die afstand is lank, en as ons mekaar nou reeds elke vyf jaar sien hoe gaan dit nie wees as ons wel dit probeer nie.

Aan die anderkant, as daar iemand is wat dit kan maak werk, is dit ons.

En ek glo daarvoor is ons albei bang want Botswana is net ‘n metafoor vir weg, asof my hart nie alreeds by jou rus in ‘n ander provinsie nie. Jyt belowe, maar jy belowe altyd, en altyd vergeet jy van jou beloftes. Ek glo jou nie meer as dit kom by hartsake nie, want tog weet ons jy sal nie my hart kan bewaar nie.

Daarom skryf ek hierdie brief want tog weet ek teen die tyd wat jy dit lees is jy weer verlief, op ‘n ander wat jou hart ook breek. Dis nie jy nie en dis ook nie ek nie, dis ons albei, wat te bang is vir die realiteit om werklik realiteit te word. Ons vrees die belaglike, ons vrees mekaar.

Dis hartseer, maar ek sê vir die eerste keer sedert ons mekaar ken, totsiens. Totsiens beteken ek gaan jou weer sien so ek sê eerder vaarwel, mag jou hart sy eie sake bewaar en my altyd onthou.

Vaarwel.

Liefde,

Jou vriendin.

Wat beteken vryheid vir jou?

Dit begin by een vraag, een eentonige vraag wat almal deesdae vir die "vrygeborenes" vra: 

Wat beteken vryheid vir jou?

Ek luister hoe studente van tukkies, pukke, maties en kovsies hul antwoorde gee... 

• Rasse gelykenheid
• Vrye toegang tot onderwys

Is dit al waaraan almal kan dink? Die eentonigheid van julle tonnel visie maak my skaam om ook as een van daardie "vrygeborenes" getel te word.

Jy, student wie se ouers kon bekostig om jou Universiteit toe te stuur. Jy wat dink jy staan as ere lid van die jeug en as student jou lewe geniet tussen klas mis en take away's eet, jy is oningelig oor hoe die "vrygeborenes" werklik leef.

Rasse gelykenheid is belangrik, ons almal moet mekaar respekteer, mekaar die voordeel van die twyfel gee en dit is immers belangrik vir 'n groeiende toekomstige Suid-Afrika.

Ja onderwys is belangrik, maar wie gee jou, die student, die reg om te sê jou onderwys is onregverdig. 

Ek is volgens die algemene sosiale siening 'n "vrygeborene". Ek is arm, in 'n arm huishouding gebore, as arm kind grootgemaak; daar was nooit geld vir smeerkaas of polony nie. In my matriek jaar het ek soos almal gewonder oor my toekoms maar ek kon nie universiteite bekostig nie, so ek het op daardie liewe dag wanneer die universiteite by die skool kom uitstal, amper skool geslip. Ek het geluister na skoolmaats wat madeliefie en katryn (hoe sal ek tog weet) koshuise sou bywoon en opgewonde was omdat hulle 'n studente lewe sou hê.

My pa, die dapper man wat hy is, het teenoor die boekhouer in my tuisdorp sy hart uitgestort en daardie boekhouer het ingestem om my indiensopleiding te gee.

In teenstand met jou studentelewe, het ek 'n werk my gat af lewe, in 'n klein dorpie in die middel van nêrens waar ek nie petrolgeld het om klasse by te woon of genoeg lugtyd het om podcasts te kry nie. My studentelewe bestaan uit die 8am tot 5pm dagskof en die 6pm tot 2am nagskof want anders as jy wat kan swot wanneer jy wil moet ek werk om my studies te kan bekostig.

Dit my vriend is die punt van die ysberg wat jy sien...

Wat beteken vryheid vir my?

• Om 'n munisipaliteit te hê wat eintlik hul elektrisiteit rekening aan Eskom betaal sodat ons nie sonder krag in die middel van die nag sit nie. 
• Skoon drinkbare water wat nie met mens afval besmet is en siektes oordra nie. 
• 'n Riool sisteem wat werk. 
• 'n Pad waar daar nie een enkele slaggat is nie. 
• Kruideniersware wat bekostigbaar is, want 'n two minute noodle dieet raak bietjie eentonig.
• 'n Wisselkoers wat dit selfs vir die wat sukkel 'n kans sal gee om die wêreld te sien.
• 'n President wat eintlik omgee.
• 'n Land wat niemand kwalik neem vir die foute van die verlede nie.
• 'n Gesprek waar ek nie verkwalik word vir my voorvaders se foute nie.
• 'n Veilige omgewing waar ek en my familie gesellig kan wees sonder om gedreig te word.
• Die mentaliteit van logiese landsburgers wat die verlede laat, waar dit is, ja alles het reeds gebeur nou is die tyd om voorentoe te beweeg.
• Vryheid beteken om fisies vry te wees van alles wat die lewe vir ons ondraaglik maak, landsburgers inkluis.

Jou vryheid is belangrik maar myne, myne is wat vryheid werklik is... 

Laat staan jou jeugdige opstand en jou oningeligte uitlatings, wag totdat jy sit waar baie van die jeug sit - op straat - en dan laat weet jy my wat vryheid werklik is.

Ons almal het keuses wat ons moet maak, maak jou keuse een waar jy besef daar is 'n groter prentjie daarbuite - 'n struikelende ekonomie waar buitelandse beleggers ontrek het, omdat jou president nie die lig kan sien nie. 'n Petrolprys wat hoog is alhoewel jou land 'n uitvoerder is - Sasolburg enigiemand?

Ek vra jou met trane in my oë, maak assbelief jou oë oop en sien watter toekoms ons voor ons het, en begin dit verander!!

Tot volgende week.

Chani